آیا تا به حال عبارت “مجوز بازاریابی پیامکی” را شنیده اید؟ هر چند که این عبارت به خودی خود، قانون را توضیح می دهد، اما ما می خواهیم که کمی بیشتر این قانون را برایتان شرح دهیم. حال شاید بپرسید که این عبارت چرا به یک قانون تبدیل شده است؟ در جواب به شما پیشنهاد می کنیم که این متن را تا انتها مطالعه نمایید.
وقتی از استفاده از پنل اس ام اس صحبت می کنیم، این قانون بازاریابی به شما اجازه نمی دهد که بدون رضایت کاربران، شمار تلفن شخصی آنها را به فهرست پیامکی خود اضافه کنید. مسلما این قانون، یک قاعدۀ اخلاقی است و متاسفانه در کشور ما نظارتی بر این مسئله صورت نمی گیرد و شما به راحتی می توانید با قرار دادن چند عدد، شماره تلفن های بسیاری را در فهرست خبرنامه پیامکی خود قرار دهید. اما این کار نه تنها غیر اخلاقی است، بلکه هیچ سودی برایتان ندارد. تنها چیزی که این روش بازاریابی غیر اخلاقی برای شما دارد، هزینۀ اضافی است. بنابراین اگر به اخلاقیات پایبند باشید، تنها در صورت رضایت کاربران و مشتریان، شمارۀ آنها را به فهرست خبرنامه پیامکی خود می افزایید. برای مثال، شما ایمیلی را برای مشتریان خود ارسال می کنید و از آنها می خواهید که به عضویت خبرنامه پیامکی شما در بیایند. در این لحظه یکی از مشتریان شما ایمیلی حاوی متن زیر برای شما ارسال می کند:
من نمی دانم چطور به عضویت خبرنامۀ پیامکی در بیایم. اگر می شود خودتان شماره من را به فهرست خبرنامۀ پیامکی اضافه کنید.
این ایمیل نمونه ای از رضایت مشتری برای پیوستن به خبرنامۀ پیامکی شماست.
در سمت دیگر این قضیه، فرض کنیم که شما از طریق یکی از شبکه های اجتماعی با مشتریان خود در ارتباط هستید و برای آنها نیز پیام دعوت می فرستید. آنها پیغام شما را دریافت می کنند و نه به عضویت خبرنامه شما در می آیند و نه پیغامتان را پاسخ می دهند. اما شما می توانید ببینید که آنها در قسمت اطلاعات خود، شمارۀ تلفن همراه خود را در معرض دید عموم قرار داده اند. آیا شما می توانید بر اساس این مشاهده شمارۀ آنها را در فهرست خبرنامه پیامکی خود قرار دهید؟ مطمئنا خیر.
هر چند شاید این دو شرایط در نگاه اول کاملا مشابه باشند، اما کاملا واضح است که کدام فرد را می توان بر اساس قانون “مجوز بازاریابی پیامکی” به فهرست خبرنامۀ پیامکی اضافه نمود.
